กริซหัวชวาป่วย 7 คต ใบกริซยาว 13 นิ้ว รวมหัว 16.5 นิ้ว รวมฝักกริซ 19 นิ้ว ด้ามกริชรูปแบบคล้ายคนนั่งกอดอก  เอียงไหล่ตะแคงหน้า  บนศีรษะมีครีบแหลมคล้ายหงอนไก่  ในภาคใต้เรียกด้ามกริชแบบนี้ว่า  ด้ามกริชหัวลูกไก่  หรือ  ด้ามกริชหัวลูกไก่ตายโคม ชาวมลายูในภาคใต้ตอนล่างเรียกว่า  ด้ามกริชแบบอาเนาะอาแย  แปลว่าด้ามกริชหัวลูกไก่เช่นกัน  ส่วนชาวมุสลิมในมาเลเซียเรียกว่า  ฮูลูยาวาเดมัน  แปลว่าด้ามกริชแบบชวาป่วย  เพราะดูคล้ายคนป่วยนั่งจับเจ่ากอดอกคอตกตะแคง  อยู่ในกลุ่มกริซคาบสมุทรตอนเหนือฝักแบบบูกิซปัตตานี

กริชส่วนใหญ่มีน้อยกว่า 13 หยัก และนับเลขคี่เสมอ

ความเชื่อเรื่องจำนวนคดของกริช

3 คด ประสบความสำเร็จ ในสิ่งคาดหวัง

5 คด เป็นที่รักของคนอื่น

7 คด เกียรติ

9 คด เกียรติ มีพรสวรรค์ และ มีภาวะผู้นำ

11 คด ได้รับตำแหน่งสูงขึ้น

13 คด มีชีวิตสงบสุข และมั่นคง

กริช” อาวุธมีดสั้นและเครื่องประดับกายอันเป็นเอกลักษณ์และถือเป็นหนึ่งในวัฒนธรรมร่วมของอาเซียนที่พบใน บรูไน อินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์(เกาะโมโร) รวมถึงทางภาคใต้ของประเทศไทย เชื่อกันว่ากริชได้เริ่มใช้ในเกาะชวาก่อนแพร่กระจายความนิยมไปยังที่อื่นๆในภูมิภาค กริชในแต่ละที่จะมีรูปลักษณ์ที่ต่างกันขึ้นอยู่กับฝีมือช่างและรสนิยม โดยส่วนใหญ่มักทำเป็นหยักเหมือนลูกคลื่นและนิยมทำเป็นเลขคี่ หรืออาจพบเป็นลักษณะของกริชแบบตรง เช่นในภาคใต้ของไทย และในฐานะเครื่องแสดงฐานะและเครื่องประดับ (เช่น ในภาพราชทูตสยามสมัยสมเด็จพระนารายณ์ เห็นได้ว่าเหล่าคณะทูตที่ไปเยือนฝรั่งเศสมีการเหน็บหรือประดับกริชด้วย) การเหน็บกริชในแต่ละพื้นที่ยังมีความแตกต่างกัน เช่นชาวชวาเหน็บกริชไว้ด้านหลัง ขณะที่ทางสุมาตรา คาบสมุตรมาลายู สุลาเวสี นิยมเหน็บกริชไว้ด้านข้างซ้ายหรือด้านหน้า

นอกจากนั้นกริชยังถูกใช้เป็นสัญลักษณ์มากมายที่สื่อเกี่ยวกับความเป็นรัฐ ชาติและการเมือง จึงถูกประดับและเป็นส่วนหนึ่งของตราสัญลักษณ์ เช่น ตราแผ่นดินสยาม ตรารัฐสลังงอร์ (Selangor) ตรารัฐตรังกานู (Terengganu) ตราจังหวัดกาลิมันตันตะวันตก (West Kalimantan) ตราพรรคUMNOในมาเลเซีย รวมถึงตราของแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโร (Moro National Liberation Front) สภาพสวยสมบูรณ์