ถิ่นกำเนิด

หลวงพ่อชื่น สุจิตโต หรือพระครูพิพิธวรญาณเป็นชาวมาบข่าโดยกำเนิดเกิดที่บ้านห้วงตาถึงหมู่ ๔

ตำบลมาบข่า อ.บ้านค่าย จ.ระยอง และได้ย้ายไปอยู่บ้านหนองผักหนาม(บริเวณท้องที่เดียวกัน)ลพ.เกิดวันศุกร์

ขึ้น ๔ค่ำเดือน ๘ซึ่งตรงกับวันที่ ๖ ก.ค. ๒๔๓๖ ปีมะเมีย บิดาชื่อ เหน่ง บุญทีวะ มารดาชื่อ จ้อย

มีพี่น้องด้วยกัน ๗ คน ดังนี้

๑.ลพ.ชื่น บุญทีวะ (คนโต) ๒.นางแวว ๓.นางเป้า ๔.นางปุ้ย ๕ นายบุญมาก ๖.นางเชย ๗.

เป็นผู้ชายคลอดมาได้ ๕วันแล้วเสียชีวิต

อาชีพ

บิดา,มารดา ของลพ.มีอาชีพทำไร่ทำนาและเก็บของป่าขายมีงานอดิเรกคือการจักสานเล็กๆน้อยๆ

ในเยาว์วัย

ลพ.ท่านมีความจำเป็นเลิศกว่าเด็กในวัยเดียวกันและชอบฟังเทศน์มหาชาติมากโดยเฉพาะพระเวชสันดรชาดกและจะจดจำ

นำมาร้องเล่นตามประสาเด็กแถมเสียงดีเสียด้วย(คงจะเหมือนมาดาเพราะมาดาลพ.ตอนบวชเป็นพระก็เทศน์เก่งมาก)

การศึกษา

ลพ.ในสมัยเด็กๆนั้นท่านได้ศึกษาหาความรู้จากวัดเหมือนกับบุคคลทั่วๆไปในสมัยนั้นแต่ลพ.จะตั้งใจเรียนกว่าคนอื่นวิ่งเล่นกันแต่ลพ.กับไปเรียนเพิ่มเติมกับลพ.จาด(วัดบ้านสวนชลบุรี)ซึ่งมาจำวัดอยู่ที่วัดมาบข่าพักอยู่นานจนลพ.ชื่นท่านอ่านออกเขียนได้คล่องแคล่วมาก

รับใช้ราชการทหาร

เมื่อลพ.อายุได้๑๙ปีก็ถูกคัดเลือกไปเป็นทหารเรือสองปี(สมัยนั้นคัดเลือกทหารตอนอายุ๑๙ปี)ช่วงที่เป็นทหารอ

ยู่นั้นพอมีเวลาว่างลพ.จะท่องหนังสือสวดมนต์จนจำได้หมดไม่ว่าจะเป็นเจ็ดตำนาน,สิบสองตำนาน,ธรรมจักรกัปวัต

นะสูตรและสมัยสูตรเพราะลพ.ตั้งใจว่าถ้าปลดประจำการออกมาเมื่อใดจะขอบิดา,มารดาบวชทันที

อุปสมบท

พอปลดประจำการจากทหารกลับมาบ้านเพียง ๓วันก็บอกกับบิดา,มารดาว่าจะบวช

บิดา,มารดาก็ปลื้มปิติเป็นอย่างยิ่ง

จึงได้จัดเตรียมอุปกรณ์เครื่องอัฐบริขารจนครบแล้วได้นิมนต์พระอุปัชฌาย์,พระคู่สวด

ลพ.ท่านจึงได้บวชตามที่ตั้งใจลพ.ท่านบวชเมื่อวันที่ ๑๐กรกฎาคม๒๕๔๘ ณ.วัดทับมา ระยอง โดยมีลพ.ขาว

เจ้าอาวาสวัดทับมาในสมัยนั้นเป็นพระอุปัชฌาย์,ลพ.ทองอยู่ (เจ้าอาวาสวัดมาบข่า) เป็นพระกรรมวาจาจารย์

และลพ.จี๊ดเจ้าอาวาสวัดเขาโบสถ์(เขาซากแขก)เป็นพระอนุสาวนาจารและมีลพ.หินวัดหนองสนมเป็นพระอาจารย์บอกอนุศาสน์พร้อมกับได้รับฉายาว่า สุจิตโต และอยู่รับใช้ลพ.ทองอยู่มาโดยตลอด มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไปจำวัดที่วัดเขาโบสถ์๒เดือนเพื่อเรียนภาษาขอมกับลพ.จี๊ดจนอ่านออกเขียนได้และลพ.ได้เริ่มศึกษาพระปริยัติธรรมครั้งแรกที่วัดป่าประดู่ ระยองโดยมี ลพ.แอ่วเป็นครูสอน

ความคิดเห็นส่วนตัวของหลวงพ่อ

เรื่องสมศักดิ์

หรือตำแหน่งหน้าที่หลวงพ่อไม่เคยใฝ่ฝันดิ้นรนขวยขวายเพราะท่านถ่อมตนอยู่เสมอว่าหนังสือท่านไม่ค่อยเก่งแต่หลวงพ่อก็ยอมรับและปฏิบัติหน้าที่ด้วยดีตลอดมา ตำแหน่งที่ได้รับมีดังนี้ครับ

1.พระกรรมวาจาจารย์ เมื่อวันที่ ๑๕ มีนาคม ๒๔๘๖

2.พระกรรมการตรวจธรรมสนามหลวง เมื่อวันที่ ๑๕ ธันวาคม ๒๔๘๖

3.พระครูประทวนสมณะศักดิ์ เมื่อวันที่ ๒๓ มกราคม ๒๔๙๓

4.เจ้าคณะตำบลหนองละลอก เมื่อวันที่ ๑๐ ธันวาคม ๒๔๙๕

5.เป็นพระครูสัญญาบัตร เจ้าคณะตำบลชั้นตรี พระครูพิพิธวรญาณ เมื่อวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๐๐

6.เป็นพระอุปัชฌาย์ เมื่อวันที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๐๑

อุปนิสัยของหลวงพ่อ

หลวงพ่อมีนิสัยอ่อนโอน พูดจาเรียบร้อย นุ่มนวล

เสียงทุ้มลึกกังวานแจ่มใสแต่แฝงไว้ด้วยความมีอำนาจในตัวเอง

แม้แต่นั่งคุยกับญาติโยมก็จะนั่งพับเพียบไม่ค่อยเปลี่ยนอิริยาบถคือนั่งท่าไหนก็ท่านั้นจนเสร็จกิจกรรมนั้นๆ ลพ.เป็นพระที่สุขุม มีสติ ปัญญาความคิดปฏิภาณเฉียบแหลมว่องไว สามารถแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ทันทีแม้จะเป็นพระที่หัวโบราณแต่ก็ทันสมัยอยู่เสมอ ลพ.เป็นผู้มีความเมตตาธรรมสูง

ไม่เลือกชนชั้นว่าผู้ดีหรือยากจน และพบหลวงพ่อได้ทุกโอกาส

ด้านไสยเวทย์

หลวงพ่อได้ศึกษาทางไสยเวทย์หลายด้านด้วยกันเช่นหมอแผนโบราณ,หมอกระดูก

(แต่ก่อนแพทย์สมัยใหม่ยังไม่เจริญเท่าที่ควร)ใครเจ็บป่วยก็จะมาตามหลวงพ่อไปรักษาไม่ว่าจะดึกแค่ไหนหลวงพ่อไม่เคยปฏิเสธ หลวงพ่อจะรักษาให้ทุกรายจนเป็นที่นับถือเลื่อมใสของชาวบ้านทำแม้แต่น้ำมนต์ไล่ภูตผี

ชีวิตบั้นปลายของหลวงพ่อ

เมื่อวันที่๒๘ ธันวาคม ๒๕๒๑ 

ลพ.มีกิจนิมนต์สองที่คือช่วงเพลที่โรงงานโม่แป้งมันและช่วงเย็นที่สวนศรีเมือง 

ที่โรงโม่แป้งมัน(มาบข่า)ก็ทำพิธีเจริญพระพุทธมนต์ ฉันภัตตาหารให้พรเรียบร้อย

ก่อนที่ลพ.จะประพรมน้ำพระพุทธมนต์ลพ.สั่งให้เดินเครื่องโม่แป้ง

แล้วเริ่มประพรมน้ำพระพุทธมนต์จวนจะเสร็จแล้วเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเมื่อสายพานเย่อเอาจีวรของลพ.ติดเข้าไปกับสายพาน(สายพานสามเส้นประมาณ๘นิ้ว)ทำให้ตัวหลวงพ่อติดกับสายพาน

หลวงพ่อก็จึงดึงจีวรกลับแต่สู้แรงเครื่องไม่ได้หลวงพ่อจึงท่องคาถาแคล้วคลาดว่า ยัมมะโข ภะคะวันตัง 

สะระณังคะตาติ อุทธังอัทโธ นะโมพุทธายะ พุทธังปัดคลาดแคล้ว ธังมังปัดคลาดแคล้ว สังฆังปัดคลาดแคล้ว

พระเจ้าเกิดแล้ว อิติปิโส ภะคะวาติ เมื่อว่าจบเครื่องยนต์ก็ดับพอดี ปรากฏว่าสายพานขาด ๑เส้น

หลุดหัวต่ออีกสองเส้น ชาวบ้านจึงช่วยกันนำส่งโรงพยาบาลระยอง

หลวงพ่อได้สลบไปชั่วครู่พอฟื้นมาก็พบกับหมอและพยาบาลหญิง

หลวงพ่อจึงขอเปลี่ยนโรงพยาบาลไปที่โรงพยาบาลสัตหีบ(อาภากรเกียรติวงศ์)รักษาอยู่หลายเดือนจึงหายแต่ร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็รับนิมนต์ตลอด(หลวงพ่อท่านเป็นพระที่เกรงใจ)โดยขัดศรัทธาไม่ได้

พ.ศ. ๒๕๒๓

อาการของหลวงพ่อก็ยังทรงๆอยู่เช่นเดิมและมีโรคปวดท้องเพิ่มขึ้นมาอีกฉันยาหม้อแล้วก็ไม่ทุเลากลับมีอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ 

เดือนมีนาคมหลวงพ่อจึงต้องเข้าโรงพยาบาล(อาภากรเกียรติวงศ์)อีกครั้งหนึ่งและเป็นการเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้ายของหลวงพ่อ มาอยู่ได้๑๐วันแพทย์ก็ยังหาสาเหตุของโรคไม่พบ

แพทย์จึงต้องนำอุจจาระไปตรวจจึงพบว่ามีเลือดปนมากับอุจจาระ

แพทย์จึงเอาสายยางดูดเอาน้ำในกระเพาะอาหารออกมาตรวจอีกครั้งและพบเลือดสดๆปะปนมากับน้ำนั้นด้วย

แพทย์จึงสันนิษฐานว่าหลวงพ่อเป็นแผลในกระเพาะอาหารและจะทำการผ่าตัดหลวงพ่อยังไม่ยอมให้ผ่าตัดแต่จะกลับวัด ทางโรงพยาบาลไม่ยอมให้กลับจนเมื่อร่างการหลวงพ่อไม่ไหวหนังเข้าหลวงพ่อจึงยอมให้ผ่าตัด เมื่อวันที่๒๘มีนาคม๒๕๒๓เวลา๐๙.๐๐น.จึงนำหลวงพ่อเข้าห้องผ่าตัดผลปรากฏว่าหลวงพ่อเป็นแผลในกระเพาะอาหารและลำไส้ทะลุแผลที่ทะลุนั้นอยู่ตรงถุงน้ำดีและตับอ่อนพอดีไม่สามารถจะตัดต่อลำไส้ได้จึงได้อุดช่องเดิมแล้วลัดตรงข้ามแผลไปออกลำไส้ 

พอหลวงพ่อฟื้นขึ้นมาอาการก็ยังไม่ดีขึ้นแม้แพทย์พยายามช่วยเหลืออาการก็ยังไม่ดีขึ้นจึงต้องนำเข้าห้อง

ไอ.ซี. ยู. อีกครั้งหนึ่ง และหลวงพ่อก็จากไปด้วยสงบเมื่อวันที่ ๔ เมษายน ๒๕๒๓