หลวงปู่สด (ธมฺมวโร)  วัดโพธิ์แตงใต้  เป็นพระเถระชั้นผู้ใหญ่ ในย่านบางไทร พระเครื่องที่ลือชื่อก็คือ พระชุด "ศาลาล้ม"  อันโด่งดัง  ... ท่านได้สร้างวัตถุมงคลจำนวนไม่มากนัก    ประกอบกับทางวัดไม่มีวัตถุประสงค์ ในการวางบูชาพระตามศูนย์พระเครื่อง    จึงไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของนักอนุรักษ์พระเครื่องเท่าไหร่  แต่สำหรับคนในท้องที่ จะทราบถึงความอัศจรรย์ในพระเครื่องของท่านไม่มากก็น้อยเนื่องจากเห็นบทความที่เขียนเกี่ยวกับประวัติของท่าน ในเวป แต่ตัวอักษรเล็กมาก จึงขอรบกวนเนื้อที่เพื่อน ๆ ในเวป ของเรา คัดลอกมาลงด้วยนะครับ (เป็นการประกอบเนื้อเรื่องให้มีความชัดเจนยิ่งขึ้น

          เมื่อราวปีพุทธศักราช 2358  ในสมัยแผ่นดินขององค์พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  รัชกาลที่ 4  แห่งกรุงรัตนโกสินทร์  ได้มีชาวมอญกลุ่มใหญ่เดินทางอพมาจากกรุงหงสาวดี  ประเทศพม่าเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารในแผ่นดินไทย  โดยชาวมอญกลุ่มนี้ได้พากันกระจายไปปักหลักสร้างฐานตามบริเวณริมแม่น้ำเจ้าพระยา  ตั้งแต่ปากเกร็ด ปทุมธานี  ราชคราม  และบ้านโพธิ์แตง พระนครศรีอยุธยา  แต่เดิมนั้น บ้านโพธิ์แตง ชาวบ้านเรียกว่า  โพธิ์แดง  ซึ่งคำว่าโพธิ์แดงนั้นสันนิษฐานว่าเนื่องมาจากที่ตำบลแห่งนี้มีต้นโพธิ์ขึ้นอยู่เป็นจำนวนมาก  ซึ่งต้นโพธิ์ในแถบนี้ก็จะมีลักษณะพิเศษกว่าที่อื่นนั่นคือ  ใบโพธิ์จะมีสีแดงนวล  จนชาวบ้านเรียกกันติดปากว่าโพธิ์แดง  แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็เพี้ยนจากโพธิ์แดงมาเป็น  โพธิ์แตง จนถึงปัจจุบัน

          หลวงพ่อสด  ธัมฺมวโร มีนามเดิมว่า  สด นามสกุล ธรรมประเสริฐ  ด.ช.สด มิได้มีนิสัยซุกซนหรือชอบวิ่งเล่นแบบเด็กทั่วไปในวัยเดียวกัน  แต่กลับเป็นเด็กเรียบร้อยและชอบติดตามพวกญาติพี่น้องที่เป็นผู้ใหญ่ไปช่วยงานทางวัดอยู่เป็นประจำ  ซึ่งจากการที่ได้มีโอกาสเข้ามาในวัดบ่อยๆ อาจจะเป็นหนึ่งที่ทำให้ ด.ช.สด เกิดความรู้สึกพึงพอใจในเพศบรรพชิตที่ดูสงบ  ร่มเย็น  ด.ช.สดจึงไดขออนุญาตจากบิดา มารดาเพื่อบวชเป็นสามเณรเพื่อศึกษาพระธรรมวินัย  และเรียนหนังสือไปด้วย  ทั้งบิดา มารดาดีใจพี่ลูกชายคนเดียวของครอบครัวใฝ่ใส่ในการศึกษาจึงอนุญาตให้เข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์สมความตั้งใจ  แต่ท่านก็บวชได้ไม่นานโยมบิดา มารดาได้มาขอร้องให้ท่านลาสิกขาจากสามเณร  เพื่อกลับไปช่วยทางบ้านในการทำสวน ทำนา  ซึ่งเป็นอาชีพหลักของครอบครัว

          จนกระทั่งปี พ.ศ. 2460  มีญาติผู้ใหญ่ของท่านคนหนึ่งได้ถึงแก่กรรมลง  ซึ่งตามธรรมเนียมไทยที่มีมาแต่โบราณ  เมื่อมีการเสียชีวิตของญาติผู้ใหญ่ก็จะให้บุตรหลานบวชเป็นสามเณร  หรือที่นิยมเรียกกันว่า  บวชหน้าไฟเพื่อเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้กับผู้ล่วงลับ  และท่านก็ได้เสนอตัวในการบวชสามเณรหน้าไฟในครั้งนี้  และการบวชสามเณรในครั้งนี้ของท่านกลายเป็นจุดเปลี่ยนแปลงชีวิตของท่าน  เพราะเมื่อเสร็จสิ้นงานศพแล้วท่านได้ขออนุญาติโยมบิดา มารดาเพื่อขออยู่ในผ้าเหลืองต่อไปอีก  ต่อมาในปี พ.ศ. 2462 ท่านมีอายุครบ  20  ปีบริบูรณ์ท่านก็ได้ทำการบรรพชาอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พระอุโบสถ วัดโพธิ์แตงใต้โดยมีท่านเจ้าคุณพระอริยทัชชะมุนี  แห่งวัดสำแล  จ.ปทุมธานี ในฐานะเจ้าคณะจังหวัดปทุมธานีเป็นพระอุปฌาย์  ได้รับฉายา  ?ธมฺมวโร?  สังกัดรามัญนิกาย

            ต่อมาในปีพ.ศ. 2489  ภายหลังวัดโพธิ์แตงใต้  ได้ขอโอนย้ายการปกครองมาอยู่ในคณะธรรมยุติ  ท่านจึงได้เดินทางไปยังวัดบวรนิเวศวิหาร  และได้ทำการอุปสมบทใหม่อีกครั้งโดยมีสมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณวงศ์  วัดบวรนิเวศวิหารเป็นองค์พระอุปฌาย์  และให้ใช้ฉายาเดิมว่า  ?ธมฺมวโร?  เมื่อได้ทำการอุปสมบทแล้วท่านก็อยู่จำพรรษาและศึกษาพระบาลีอยู่ที่วัดบวรนิเวศวิหาร  ท่านจำพรรษาเรื่อยมาจนกระทั่งถึงปีพุทธศักราช 2507  วัดโพธิ์แตงใต้ก็สิ้นบุญเจ้าอาวาส  และขาดเจ้าอาวาสที่จะคอยดูแลเสนาสนะต่างๆ ชาวบ้านจึงได้พร้อมใจกันเดินทางไปนิมนต์ท่านให้กลับไปปกครองวัดโพธิ์แตงใต้  ซึ่งท่านเองก็มิได้ขัดข้องซึ่งก่อนหน้าที่ท่านจะเดินทางกลับมารับตำแหน่งเจ้าอาวาส  ท่านก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นพระอุปฌาย์ (วิสามัญ)  ที่พระครูเอนกสารคุณ  เมื่อท่านมาปกครองดูแลวัดโพธิ์แตงใต้แล้ว  ท่านก็ได้เริ่มบูรณะและปฏิสังขรณ์เสนาสนะในส่วนที่ชำรุดทรุดโทรม  จนล่วงมาถึง พุทธศักราช 2514  ท่านก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นพระครูสัญญาบัตรชั้นตรีที่  ?พระครูอเนกสารคุณ?  ชาวบ้านจึงได้ประชุมหารือและได้จัดงานเฉลิมฉลองวาระอันเป็นมงคลนี้ในปีถัดไป  คือในปี พ.ศ. 2515  เพราะว่าท่านมีอายุครบ  72  ปีหรือ  6 รอบพอดี       

           ในการจัดงานเฉลิมฉลองสมณศักดิ์  และการทำบุญอายุครบ  72  ปีของท่านในครั้งนี้  ทางคณะกรรมการการจัดงานได้จัดสร้างวัตถุมงคลเพื่อให้ท่านนำไปแจกแก่ญาติโยมและศิษยานุศิษย์  และผู้มีจิตศรัทธาที่มาร่วมงานในครั้งนี้  โดยจัดทำเป็นเหรียญโลหะทองแดง  ซึ่งท่านได้นั่งปลุกเสกเดี่ยวด้วยตัวท่านเอง  ซึ่งต่อมาเหรียญรุ่นแรกของหลวงพ่อท่านก็ได้สร้างปาฏิหาริย์ให้กับผู้ที่นำไปบูชาติดตัวในหลายๆ ด้าน  ทั้งเรื่องเมตตามหานิยม  แคล้วคลาดจนเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว  และก็ยังมีวัตถุมงคลของหลวงปู่อีกหลายรุ่นที่แสดงถึงปาฏิหาริย์  ให้หลายต่อหลายท่านประจักษ์มาแล้ว

           

          และด้วยวัยของหลวงปู่ที่สูงอายุมากขึ้น  แต่ท่านก็ยังให้การต้อนรับญาติโยมที่เดินทางมาหาอย่างเป็นกันเอง  แม้ว่าท่านจะได้รับการทัดทานจากบรรดาศิษยานุศิษย์ที่ต้องการจัดเวลาเข้าพบ  เพื่อให้ท่านมีเวลาพักผ่อนมากขึ้น  และแล้วข่าวเศร้าที่ทำให้ประชาชนรู้สึกช๊อคไปทั้งประเทศ  เมื่อมีข่าวว่าหลวงปู่ล้มป่วยด้วยโรคชรา  และมรณภาพลงอย่างสงบยังความเศร้าเสียใจมายังศิษยานุศิษย์และประชาชนทั่วไปอย่างยิ่ง  ซึ่งหลังจากที่ท่านละสังขารไปแล้วคณะกรรมการวัดได้นำสังขารของท่านบรรจุไว้ในโลงแก้ว  เก็บไว้บนศาลาการเปรียญเพื่อให้ประชาชนผู้เคารพ  ศรัทธาในวัตรปฏิบัติของหลวงปู่ได้กราบไหว้เพื่อเป็นสิริมงคลมาตราบจนถึงทุกวันนี้