รูปถ่ายซีเปียครูบาศรีวิชัย วัดบ้านปาง จ.ลำพูน ปี 2480 ขนาด 6*8 ไม่รวมการด์ การด์รองเดิม ถ่ายที่หน้าวิหารวัดบ้านปางหลังเดิมก่อนที่จะรื้อสร้างใหม่เป็นรูปที่จัดองค์ประกอบสวยงามมีระบายสีที่จีวร ย่าม และลงสีที่ดอกไม้อย่างสวยงาม เป็นรูปที่ได้รับการตีพิมพ์มาแล้วหลายครั้งทั้งหนังสือสื่อสิ่งพิมพ์ web ของครูบาฯ ขอย้อนหลังเหตุการณ์ก่อนที่ครูบาศรีวิชัยจะกลับมาวัดบ้านปาง จากบันทึกของหลวงศรีประกาศที่ได้บันทึกไว้ว่า ระหว่างที่ครูบาศรีวิชัยพำนักอยู่ที่กรุงเทพฯ นั้น คุณหลวงได้ไปกราบนมัสการหลายครั้งครูบาปรารภกับคุณหลวงว่า “ที่ถูกมากักเช่นนี้ อาจเป็นเพราะผิดประเพณีก็ได้ การทำถนนไม่ใช่กิจของพระ ส่วนการสร้างเจดีย์วิหารอันเกี่ยวกับวัดมามากมาย ก็ไม่เคยมีเรื่อง ถ้าได้กลับไป จะไม่เข้าไปในเขตเชียงใหม่อีกต่อไป จนกว่าน้ำในแม่น้ำปิงจะไหลกลับขึ้นเหนือ” ประโยคนี้กลายเป็นสัจวาจาที่ท่านยึดถือมาจนตลอดอายุขัยในอันที่จะไม่ทำการก่อสร้างสิ่งใดหรือเดินทางเข้าเขตเชียงใหม่อีก บางคนอธิบายว่าเป็นเพราะความน้อยใจที่ทั้งนักการเมืองและผู้หลักผู้ใหญ่ฝ่ายเชียงใหม่ไม่มีใครช่วยเหลือท่านได้เลยในคราวที่ต้องคดีอยู่เป็นครึ่งค่อนปี แต่ขณะเดียวกันหลักฐานในหอจดหมายเหตุแห่งชาติปรากฎชัดเจนว่าทางเจ้าคณะมณฑลพายัพได้ขอให้พระศรีวิชัยพำนักอยู่แต่ที่วัดบ้านปาง อ.ลี้ จ.ลำพูน เท่านั้นหรือหากจะเดินทางไปจังหวัดอื่น ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าคณะจังหวัดนั้นๆ เป็นลายลักษณ์อักษรเสียก่อน พระธรรมโกศาจารย์ เจ้าคณะมณฑลพายัพ ภายหลังคือ สมเด็จพระสังฆราช(ปลด กิตติโสภโณมหาเถระ) สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ 14 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ในหนังสืออนุสรณ์งานเมรุของเจ้าประคุณสมเด็จผู้ใกล้ชิดบันทึกไว้ตอนหนึ่งว่า “สมเด็จพระสังฆราชเคยรับสั่งว่าครูบาศรีวิชัยเป็นภิกษุที่ดีมาก และได้รักษาสัญญาเป็นอันดีตลอดชนม์ชีพของท่าน” เมื่อครูบาศรีวิชัยกลับมาพำนักที่ลำพูนแล้ว ท่านจึงหวนคืนสู่กิจกรรมการบูรณะปฎิสังขรณ์พุทธสถานเช่นที่เริ่มต้นมาตั้งแต่เมื่อกลับจากกรุงเทพฯ ครั้งแรกช่วงปี 2463 ตลอดชีวิตครูบาศรีวิชัยบูรณะปฎิสังขรณ์ปูชนียสถานต่างๆทั่วทั้งเขตภาคเหนือ ไม่ว่าจะเป็นเชียงใหม่ ลำพูน เชียงราย พะเยา ลำปาง แพร่ และแม่ฮองสอน รวมร้อยกว่าแห่ง โดยไม่ได้ช่วยเหลือเงินทองใดๆ หากแต่ใช้วิธีที่เรียกว่า”นั่งหนัก” นั่นคือถึงเวลากำหนดนัดหมายท่านจะเดินทางพร้อมด้วยศิษยานุศิษย์ซึ่งหลายคนเป็นช่างด้วย แล้วไปนั่งเป็นประธานให้แก่การบูรณะปฎิสังขรณ์ที่นั้นๆ “ต๋นบุญ” (ตนบุญ/นักบุญ)และการได้สักการระต๋นบุญกับ      ต๋นบุญก็จะยิ่งเพิ่มพูนบารมียิ่งๆขึ้นไป นี่คือนักบุญแห่งล้านนาไทย