กะลาราหูครูบานันตา วัดทุ่งม่านใต้ จ.ลำปาง ยุคต้น ศิลป์หัวจุก ผิวหิ้งลงรักชาดทองมีการหลุดร่อนไปตามกาลเวลาง่ายต่อการพิจารณา ขอเรียกว่า องค์หยินหยาง กะลาเข้มลงสุริยะประภา กุ เส โต ฯ ส่วน กะลาเผือก ลงจันทระประภา ยะ ถา ตัง ฯ ตามบันทึกกะลาราหูครูบานันตาจัดทำขึ้นยุคแรกช่วงปี พ.ศ.2462 และทำมาจนถึง ปี พ.ศ.2503 ส่วนตัวคิดว่าก่อนหน้านั้นครูบานันตาก็มีทำขึ้นแต่ไม่ได้บันทึกไว้ อาจจะเป็นศิลป์ที่ยังไม่ได้มาตรฐานแบบที่พบเห็นกัน กะลาราหูครูบานันตาได้รับการยกย่องว่าเป็นจักรพรรดิ์เครื่องรางล้านนา เป็นพระคณาจารย์ร่วมสมัยกับ ท่านครูบาศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนา ที่มีผู้ให้ความเคารพศรัทธาเลื่อมใสทั่วแผ่นดินล้านนา เนื่องมาจากครูบาศรีวิชัย ตนบุญแห่งล้านนาได้รับการช่วยเหลือจากศาสตร์ลี้ลับแขนงนี้ของสำนักนี้ ให้พ้นมลทินจากการต้องอธิกรณ์ หลายต่อหลายครั้ง และในปี พ.ศ.2462 ที่ครูบาเจ้าศรีวิชัยถูกต้องอธิกรณ์ลงมาที่กรุงเทพๆ ครูบานันตาก็ทำกะลาราหูให้ครูบาเจ้าศรีวิชัยพกไว้คู่หนึ่ง เพื่อให้จากร้ายกลายเป็นดี ครูบาเจ้าศรีวิชัยก็พ้นตามแรงปรารถนาดั่งที่ครูบานันตาตั้งใจไว้ จนครูบาเจ้าศรีวิชัยเอง ท่านได้กล่าวกับศิษย์ของท่านว่า "ตุ๊คำอ้าย"ต๋นเปิ้นเละตางวิชาอาคมเหียแล้ว ตี๋นเปิ้นตึงจะลอยบ่ย่ำปี้นแต้นา" แปลว่า "พระคำอ้ายรูปนี้หากท่านละทางวิชาอาคมได้ เท้าท่านจะลอยไม่เหยียบพื้นจริงๆ นะ" มีความหมายว่า "หากครูบานันตา ท่านละทางวิชาอาคมได้ท่านจะเป็นพระอรหันต์ทีเดียว" จึงเป็นบทยืนยันที่น่าเชื่อว่าท่านเป็นเลิศทางไสยเวทล้านนายิ่งนัก ดูง่ายและจบ หายากมาก